Τα επικίνδυνα στερεότυπα για το Μακεδονικό

Όπως και στα υπόλοιπα μεγάλα εθνικά μας ζητήματα (Κυπριακό, Αιγαίο, Θράκη), έτσι και στο Μακεδονικό, επικρατούν καθιερωμένα στερεότυπα, τα οποία, φοβάμαι, ότι ούτε στην ρεαλιστική αποτύπωση και κατανόηση της κατάστασης βοηθούν, ούτε την προώθηση ευνοϊκών λύσεων διευκολύνουν. Εφησυχάζουμε, λοιπόν, με ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται, ενώ τα ζητήματα έχουν αποτελματωθεί επί δεκαετίες.

του Βενιαμίν Καρακωστάνογλου

Ο παράγων του χρόνου, βέβαια, από μόνος του συμβάλλει γενικά στην επίλυση (άμβλυνση) ζητημάτων. Αυτό, όμως, συμβαίνει μόνο όταν η πάροδος του χρόνου συνοδεύεται από δράσεις και ενέργειες, ή από γεγονότα που σταδιακά μεταβάλλουν τις παραμέτρους των προβλημάτων και τον συσχετισμό δυνάμεων. Ή που οδηγούν στην κόπωση και εξασθένιση της μιας από τις αντιμαχόμενες πλευρές.

1ο στερεότυπο: Το Μακεδονικό είναι ήσσονος σημασίας

Το Μακεδονικό, δηλαδή η υποκλοπή της μακεδονικής κληρονομιάς μας σε εθνικό ιστορικό, πολιτιστικό και γλωσσικό επίπεδο, είναι ένα ήπιο πρόβλημα, μικρής σημασίας, αν συγκριθεί με τις απειλές που προκαλεί η Τουρκία στην εθνική κυριαρχία και ακεραιότητά μας.Πρόκειται για λανθασμένη θεώρηση του ζητήματος για τους εξής λόγους.

Η Ελλάδα, χώρα μικρή, βασίζεται στο τεράστιο ιστορικό της κεφάλαιο για την διεθνή παρουσία και προβολή της. Η σταδιακή αφαίρεση τμημάτων αυτού του ένδοξου παρελθόντος (π.χ. κλασσική και ελληνιστική Μακεδονία, η αμφισβήτηση της ελληνικότητας της ιστορίας του μικρασιατικού και θρακικού Ελληνισμού), θα αποδυναμώσει το κυριότερο εθνικό μας πλεονέκτημα.

Η έκταση του τουρκικού κινδύνου δεν επιτρέπει απειλές και στα βόρεια σύνορά μας. Μολονότι τα Σκόπια δεν μπορούν να μας απειλήσουν στρατιωτικά, η παγίωση στο λαό τους της πεποίθησης περί χαμένης ή διαμελισμένης πατρίδας (τους Μακεδονίτες του Αιγαίου) μπορεί να προκαλέσει «ασύμμετρη» απειλή, π.χ. με ανάπτυξη τρομοκρατικής δράσης ακραίων στοιχείων της FYROM επί ελληνικού εδάφους. Το ίδιο ισχύει μέσω υποκίνησης μειονοτικού ζητήματος. Ναι μεν δεν υπάρχει ουσιαστικό πληθυσμιακό αντίκρισμα, σίγουρα όμως τα λίγα ακραία στοιχεία μπορούν να ζημιώσουν την διεθνή εικόνα της Ελλάδας.

Η δεδομένη στρατιωτική διείσδυση της Τουρκίας στη FYROM και στην Αλβανία μπορεί να προκαλέσει και στρατιωτικό κίνδυνο από Βορρά σε περίπτωση κρίσης. Από μία άλλη οπτική, η διάλυση των Σκοπίων ή ο εδαφικός τεμαχισμός μπορεί να κληροδοτήσει την διεκδίκηση κατά της ελληνικής Μακεδονίας σε Βούλγαρους, Αλβανούς ή και Σέρβους (το τελευταίο άλλωστε συνέβη στο παρελθόν), ώστε να ικανοποιηθεί το σλαβικό πληθυσμιακό στοιχείο της FYROM.

Τέλος, ενδεχόμενη ήττα της Ελλάδας στο Μακεδονικό θα στείλει, για μία ακόμη φορά, σε γείτονες και στη διεθνή κοινότητα το μήνυμα για την αδυναμία της χώρας μας ως προς την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της, όπως έχει συμβεί σε άλλα εθνικά ζητήματα. Αποτέλεσμα, η περαιτέρω αποδυνάμωση της διεθνούς μας θέσεως, που προστιθέμενη στα ελλείμματα, το δημόσιο χρέος μας, και στην δημοκρατική συρρίκνωση, θα ανατροφοδοτήσει την κατιούσα πορεία μας στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και θα αυξήσει τους κινδύνους και τις απειλές.

Μέχρι τώρα η ένταξή μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οργανισμούς στους οποίους επιδιώκουν να εισέλθουν η Τουρκία, η FYROM και η Αλβανία, μας έδινε πλεονεκτήματα και μας προστάτευε μερικώς. Βέβαια, η σχετικότητα αυτού του πλεονεκτήματος αποδείχθηκε στην Κύπρο το 1974. Επίσης, αποδείχθηκε στην διολίσθηση της θέσης της ΕΕ από εκείνην του 1991 (όχι στην συμπερίληψη του όρου Μακεδονία στον κρατικό τίτλο της FYROM). Σήμερα, οι εταίροι μας αποκαλούν de facto το γειτονικό κράτος «Μακεδονία». Το όνομα FYROM χρησιμοποιείται μόνο στο επίσημο θεσμικό γραπτό επίπεδο.

Αν όμως ενδώσουμε στις πιέσεις και συναινέσουμε στην ένταξη των χωρών αυτών στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ χωρίς προηγούμενες διασφαλίσεις και επίλυση των εκκρεμών ζητημάτων, τότε θα έχουμε απολέσει ένα στοιχείο ισχύος. Οι ελπίδες εσωτερικής διαχείρισης και διευθέτησης των προβλημάτων εντός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα αποδειχθούν φρούδες, λογω της ατελούς ολοκλήρωσης αυτών των οργανισμών. Σε κάθε περίπτωση και αν διευθετηθούν τα ζητήματα «μεταξύ εταίρων», είναι βέβαιο ότι θα ισχύσει η εύκολη λογική του 50-50% η οποία ευνοεί αυτόν που διεκδικεί (βλ. Κύπρο), δηλαδή τα Σκόπια, την Τουρκία κ.λπ.

2ο στερεότυπο: Αμοιβαίες υποχωρήσεις

Το δεύτερο στερεότυπο είναι ότι το πρόβλημα των Σκοπίων μπορεί να λυθεί συναινετικά, με αμοιβαίες υποχωρήσεις και αμοιβαίες διασφαλίσεις. Δηλαδή με τη λογική του περίφημου win-win, του αμοιβαίου οφέλους. Απλοελληνιστί, «χωρίς να σπάσουν αυγά». Έτσι όμως, όπως γνωρίζει άριστα η λαϊκή σοφία «ομελέτα δεν φτιάχνεται».

Στη βάση αυτή, προσπάθησε να λύσει το ζήτημα η διεθνής διπλωματία (κάποιοι την χαρακτηρίζουν διπροσωπία!) αλλά και η ελληνική εξωτερική πολιτική, μετά το 1992. Δηλαδή, στη βάση μιας «μοιρασιάς», ή μιας κατανομής του μακεδονικού κεκτημένου, μέσω μιας σύνθετης ονομασίας για τη γειτονική χώρα που θα διασφάλιζε τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις και των δύο πλευρών κατά το δυνατόν.

Έτσι συζητήθηκαν ονομασίες του τύπου Νέα Μακεδονία (Nova Makedonija ή Novomakedonija), Άνω ή Βόρεια Μακεδονία, Σλαβομακεδονία, Δημοκρατία της Μακεδονίας – Σκόπια, ή, τώρα τελευταία, Μακεδονία του Βαρδάρη. Ο διάλογος, υπό διεθνή μεσολάβηση, ήταν διάλογος κωφών. Τα Σκόπια (επίσημα τουλάχιστον) συζητούσαν μόνο για συναινετική ονομασία προς χρήση μόνο διμερώς, δηλαδή στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

Αντίθετα, η Ελλάδα, στη βάση της εύλογης ερμηνείας και κατανόησης των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ επεδίωκε (και ελπίζω επιδιώκει ακόμη) μία ενιαία ονομασία για κάθε χρήση (erga omnes), διμερώς, πολυμερώς, αλλά και στο εσωτερικό των Σκοπίων. Αυτό υπονοεί και συνταγματική τροποποίηση στη FYROM. Επί του τελευταίου σημείου δεν υπάρχει πάντως δημόσια τοποθέτηση από την πλευρά του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών.

Εθνική «νοθεία»

Εδώ γίνεται και ένα θεμελιώδες λάθος: Η γεωγραφική (Βόρεια Μακεδονία) ή η ιστορική εκδοχή (Νέα Μακεδονία) αλλά ακόμη και η εθνοτική πτυχή (Σλαβομακεδονία) που αποτελεί την καλύτερη εκδοχή, δεν αγγίζουν ούτε λύνουν την ουσία του προβλήματος. Η ουσία είναι η θεωρία περί Μακεδονικού Έθνους, που ξεκινά δήθεν τουλάχιστον από τον 4ο π.Χ. αιώνα και συνεχίζει την ύπαρξή του μέχρι σήμερα. Και του οποίου την κληρονομιά και τη συνέχεια διεκδικούν οι Σλάβοι των Σκοπίων, σε μία γεωγραφική έκταση που ξεπερνά τα όρια του κράτους της FYROM, που καταλαμβάνει την ελληνική και βουλγαρική Μακεδονία, των οποίων οι πληθυσμοί θεωρούνται «μακεδονικές» μειονότητες, σκλαβωμένες σε ξένες εθνικές πλειοψηφίες.

Σταδιακά, μάλιστα, το τεχνητό και επικίνδυνο αυτό ιδεολόγημα κάλυψε με σφετεριστική διεκδίκηση και το ιστορικό σκέλος. Την τελευταία δεκαετία διεκδικεί και την ιστορία της κλασσικής μακεδονικής δυναστείας, ως ρίζα των σημερινών Σλάβων των Σκοπίων! Δηλαδή, στην εθνική νοθεία προστέθηκε και η ιστορικό-πολιτιστική. Στόχος, βέβαια, ορατός, να καταπολεμηθεί η ένταξη των Μακεδόνων του Φιλίππου Β’, Μεγάλου Αλεξάνδρου, και των ελληνιστικών Βασιλείων στον ευρύτερο Ελληνισμό και ελληνικό πολιτισμό εκείνης της περιόδου.

Με αφετηρία την κυριαρχία της FYROM σε μέρος της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας (που μάλιστα αφήνει έξω την ίδια την πρωτεύουσά της), επιχειρείται να διεκδικηθεί το όλον. Δηλαδή, τόσο γεωγραφικά, η ελληνική και βουλγαρική περιοχή της Μακεδονίας, όσο και ιστορικο-πολιτιστικά επιχειρείται να αποσυνδεθεί η μακεδονική ιστορία και ο πολιτισμός από την ευρύτερη ελληνική ρίζα τους.

Οι Σκοπιανοί προσέδωσαν το όνομα της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, που ποτέ ολόκληρη δεν αποτέλεσε κρατική ή διοικητική οντότητα με αυτό το όνομα, στο κράτος τους, παρότι καλύπτει μικρό τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας, περίπου το ένα τρίτο (πολύ λιγότερο δε της κλασσικής Μακεδονίας). Προσπαθούν με την διεθνή-κρατική υπόσταση που διαθέτουν, να διεκδικήσουν το σύνολο του μακεδονικού κεκτημένου εδαφικά, εθνοτικά (δηλαδή πληθυσμιακά), πολιτιστικά και ιστορικά.

Κατοχυρωμένο όνομα

Αν έλειπε αυτή η θεμελιώδης όσο και ανυπόστατη διεκδίκηση, θα μπορούσε ίσως μία γεωγραφική ή εθνοτική κρατική ονομασία να αποτελέσει συμβιβαστική λύση. Και τότε, όμως, εφόσον θα έλυνε και δεν θα άφηνε αμφιβολίες για την ονομασία και την εθνικο-πολιτική ταυτότητα του λαού της FYROM, αποκλείοντας τη χρήση του κλεψίτυπου «Μακεδόνες».

Αυτό, όμως, ούτε καν συζητείται, ούτε καν επιδιώκεται από την διαπραγμάτευση. Προφανώς θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμα του λαού των Σκοπίων να αυτοπροσδιορίζονται όπως θέλουν. Δηλαδή, κλέβοντας ελληνικό όνομα κατοχυρωμένο επί 25 τουλάχιστον αιώνες. Πρέπει να καταστεί λοιπόν σαφές ότι αν δεν εγκαταλειφθεί συνειδητά αυτή η ψευδοθεωρία του Μακεδονισμού από την πολιτική ελίτ και τον από χρόνια παραπληροφορημένο λαό των Σκοπίων (τους Σλάβους) το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί, κάτω από οποιαδήποτε συμβιβαστική κρατική ονομασία.

Το κράτος, οι οργανώσεις, τα κόμματα, η διανόηση και ο ίδιος ο λαός της FYROM θα συνεχίζουν, απληροφόρητοι και παραπλανημένοι, να αγωνίζονται, να διεκδικούν, να έχουν ένα ετεροχρονισμένο ανυπόστατο αλυτρωτισμό κατά της ελληνικής Μακεδονίας. Άρα, για να λυθεί πραγματικά το ζήτημα χρειάζεται να σπάσουν αυγά. Να «ματώσει» η μία πλευρά (των Σκοπίων), να ξαναμεταλλαχθεί η πλαστή εθνική ταυτότητα που τους επιβλήθηκε. Να αποκατασταθεί η τρωθείσα ιστορική αλήθεια. Να χάσει αυτός που άδικα διεκδικεί και καταπατεί και να κερδίσει ο γνήσιος κληρονόμος, η Ελλάδα, ο Ελληνισμός και εμείς οι Μακεδόνες Έλληνες.


πηγη

Συνδεθείτε στη σελίδα μας στο Facebook

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!

Όπως το νύχι στο κρέας…

Οι νοσταλγοί του παρελθόντος θυμούνται ότι η Αριστερά ήταν κάτι σαν διανομέας ελπίδων. Έταζε όνειρα και μεγαλούργησε. Μετά ηττήθηκε και κόπηκαν τα φτερά της φαντασίας, της ελπίδας, της ουτοπίας. Δεν ηττήθηκε η Αριστερά, στο πρόσωπο της ΕΣΣΔ, επειδή αποδείχθηκε πιο αδύναμη από τον αντίπαλό της, τον καπιταλισμό με το πρόσωπο της Αμερικής. Η ήττα ήταν προγενέστερη.

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Η Αριστερά ηττήθηκε στην αναμέτρησή της με την εξουσία που είχε αρπάξει από τον καπιταλισμό. Ο ποιητής Μαγιακόφσκι, οραματιστής καθώς ήταν, είδε από πολύ νωρίς το πρόσωπο της μιζέριας και αυτοκτόνησε. Αυτό το θλιβερό πρόσωπο της μιζέριας έσβησε την Αριστερά από τον κατάλογο με τις προσδοκίες. Γι’ αυτό κανείς, τουλάχιστον στην Ευρώπη, δεν ενδιαφέρεται για την αποκατάσταση της Αριστεράς.

Στην Ελλάδα, η λάμψη του ΕΑΜ φεγγοβολούσε ακόμη όταν φάνηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μόνη λογική επιλογή. Πλην, όμως, μια με τον Κύρκο, την άλλη με τη Δαμανάκη, ο ΣΥΡΙΖΑείχε το όνομα της Αριστεράς, αλλά όχι και τη χάρη. Στη θέση του Μαγιακόφσκι αυτοκτονούσαν σωρηδόν πολίτες σε αδιέξοδο. Οι κυβερνήσεις των Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά-Βενιζέλου, αποσιωπούσαν τις αυτοκτονίες με τη συνενοχή των ΜΜΕ.

Βυθισμένος στη διαφθορά, ο τόπος έχει πάψει να παράγει ποιητές και οραματιστές από τον καιρό του Σεφέρη και του Ελύτη. Πριν η διαφθορά και η παράλυση εξαπλωθούν στο πολιτικό προσωπικό και στον «απλό λαό», είχαν ήδη διαβρωθεί ανεπανόρθωτα τα διανοούμενα στρώματα, οι τιμονιέρηδες της κάθε κοινωνίας, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Η διάβρωση ήταν φανερή από την εποχή που οι ακαδημαϊκοί άκουγαν, χάσκοντας τον δικτάτορα Παπαδόπουλο να τους νουθετεί, στη γνωστή ομιλία του, για τα αγαθά της «επανάστασης».
Εθνική συνεννόηση

Ο ΣΥΡΙΖΑ ταίριαξε με αυτό το περιβάλλον, όπως το νύχι στο κρέας, κατά το κοινώς λεγόμενο στα καφενεία και στα κομμωτήρια. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε στο άψε σβήσε σαρξ εκ της σαρκός μας, σαν έτοιμος από καιρό. Όποιος π.χ. κατηγορεί τον Τσίπρα και τον Κοτζιά για το Σκοπιανό γνωρίζει ότι στα δήθεν αντιπολιτευόμενα μαγαζιά οι ηγεσίες δεν έχουν κάτι διαφορετικό να προτείνουν. Ως και ο Καραμανλής του βέτο σιωπά. Ίσως, επειδή πιστεύει ότι αρκετά το πλήρωσε. Χωρίς να λογαριάζει ότι όταν μια φορά αναλαμβάνεις την ευθύνη του τόπου δεν μπορείς πια να την πετάξεις από πάνω σου, για το καλό, το κακό ή το χειρότερο.

Διαθέτουν μεγάλη υποκρισία όσοι ζητούν εθνική συνεννόηση οπότε, λένε, όλα θα πήγαιναν καλύτερα. Η εθνική ενότητα ήδη λειτουργεί όχι για καλό, αλλά για να αποδεχθούμε τα χειρότερα, στο Σκοπιανό, στο Κυπριακό, στην ψοφοδεή στάση απέναντι στην Τουρκία, στον κοινό αλλά άκριτο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, στις υποκλίσεις άνευ όρων προς τις ΗΠΑ.

Και στα ψεύδη περί ανεξάρτητης, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, ενώ αλλάζουμε πεζοδρόμιο όταν δούμε Ρώσο να πλησιάζει και όταν το βράδυ ζητάει ο Ερντογάν εκλογή των μουφτήδων και το πρωί το ανακοινώνουμε κλπ. Οι αντιπολιτευόμενοι στο μόνο που διαφωνούν είναι ότι όλα αυτά τα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ θα ήθελαν διακαώς να τα κάνουν οι ίδιοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκλήρωσε τους στόχους των Μνημονίων. Τσάκισε τους μικρομεσαίους, εξαθλίωσε τους πιο φτωχούς και λύγισε την αμυντική ραχοκοκαλιά της χώρας. Με μια λέξη έσβησε τις ελπίδες για κάτι καλύτερο. Ελάχιστοι πια πιστεύουν ότι αξίζει να κάνει υπομονή κανείς για το χατίρι του. Η κυβέρνηση μιλάει για ανάπτυξη, αλλά η Εκκλησία και επιχειρήσεις επαίρονται στα ΜΜΕ για τα συσσίτια που προσφέρουν στους άπορους.

Σ’ αυτούς που δεν έχουν ψωμί να φάνε η κυβέρνηση προσφέρει ψίχουλα, πιστεύοντας ότι θα τα θεωρήσουν μάνα εξ ουρανού και θα ανταποδώσουν με την ψήφο τους. Ίσως. Αλλά έχει συμβεί, στην Ελλάδα, ο κόσμος να μαζεύει τα ψίχουλα και να περιφρονεί τους φιλάνθρωπους που τα πετάνε στο πάτωμα για «να φάει κι ο φτωχός».

Κοίτα τι κάνει ο Ερντογάν

Η Ελλάδα είναι ευάλωτη, οι Αμερικανοί έχουν φουρτούνες, οι Ευρωπαίοι έχουν πεσμένα φτερά. Δεν έγινε δα καμιά επανάσταση στη Γερμανία. Μερικές ψήφους παραπάνω πήρε ένα κόμμα, όχι ακροδεξιό ή φασιστικό, όπως ωρύονται τα καθεστωτικά ΜΜΕ, αλλά αντίθετο στη λογική των ελίτ. Και οι υποτίθεται πανίσχυροι κρατούντες έπαθαν ψυχικό τραλαλά. Η Μέρκελ παραπαίει, ο Μακρόν χειρονομεί, αλλά ούτε του δίνει κανείς σημασία.

Ο μόνος που αποσπά την προσοχή είναι ο Ερντογάν και φυσικά ο Πούτιν. Αυτοί οι δυο είναι οι μόνοι αξιόλογοι ηγέτες στην Ευρώπη, μαζί με τις ΗΠΑ του Τραμπ και την Κίνα του Σιπίνγκ. Δεν είναι υποχρεωτικό να μας αρέσουν. Αλλά πρέπει να τους παίρνουμε στα σοβαρά. Ιδίως τον Ερντογάν, επειδή είναι γείτονας. Ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει εμπεδώσει απολύτως και έχει υιοθετήσει την παραδοσιακή στάση «σφάξε με αγά μου». Αλλά ας μην το έχει σίγουρο ότι θα καταλήξει στον Παράδεισο.
Και αν τα Σκόπια …

Υ.Γ. Κυκλοφόρησε σενάριο ότι τα Σκόπια θα αναγνωριστούν ως «Κεντρική Βαλκανική Δημοκρατία». Αλλά θα κρατήσουν το «Δημοκρατία της Μακεδονίας» για εσωτερική χρήση, ενώ οι Αλβανοί θα ονομαστούν εσωτερικά «Δημοκρατία της Ιλλυρίας». Αν ισχύει αυτό παραβιάζεται ανοιχτά ο όρος ότι η νέα ονομασία θα είναι erga omnes, για όλες τις χρήσεις, εντός και εκτός χώρας.

Στην εποχή μας, κράτη με περισσότερες εθνότητες χωρίζουν και η κάθε μια κρατάει το όνομα της π.χ. Τσεχία και Σλοβακία. Ορατή και ισχυρή η πιθανότητα να αποχωρήσουν οι Αλβανοσκοπιανοί και να παραμείνουν στο ΝΑΤΟ οι Σλαβοσκοπιανοί σαν «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Έτσι, η «Μακεδονία» των Σκοπιανών θα ήταν κράτος, ενώ η Μακεδονία στην Ελλάδα θα ήταν απλή περιφέρεια.

Το επόμενο βήμα θα ήταν να εμφανιστούμε εμείς ως άρπαγες! Πρέπει να αποκλειστεί διπλωματικά μια τέτοια εξέλιξη. Χωρίς μαζική αντίδραση θα γίνουν τα χειρότερα. Γιατί ο Τίτο τότε και οι ΗΠΑ από τότε ως και σήμερα επιμένουν να διατηρήσουν το όνομα «Μακεδονία» το κράτος και «Μακεδόνες» οι κάτοικοι, ενώ δεν το δικαιούνται;


πηγη

Συνδεθείτε στη σελίδα μας στο Facebook

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!

Η αναξιοπιστία των θεσμών και η αισιοδοξία των πολιτών

Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν η έρευνα κοινής γνώμης που διενήργησε η Kapa Research και δημοσιεύτηκε στο “Εθνος”. Ειδικά οι μετρήσεις στο ερώτημα πόσο εμπιστεύεστε κρίσιμους για τη δημοκρατία θεσμούς, θα έπρεπε να προκαλέσει συναγερμό σε όσους εκπροσωπούν τους φορείς αυτούς και νοιάζονται για το μέλλον του τόπου.

του Δημήτρη Χρήστου

Παράδειγμα πρώτο: Ρεκόρ αναξιοπιστίας καταγράφουν τα τηλεοπτικά κανάλια με αρνητικές γνώμες από το 96% των ερωτηθέντων! Και αυτό οφείλεται στα δελτία ειδήσεων και τις πολιτικές εκπομπές που παρουσιάζουν και έχουν μετατραπεί από υπηρεσίες πλουραλιστικής ενημέρωσης, σε όπλα μαζικής χειραγώγησης των πολιτών. Στήριξαν με πάθος τις δυνάμεις και τις κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, πίεσαν και εξακολουθούν να πιέζουν με σκοπό την αποσταθεροποίηση και την πτώση της κυβέρνησης, ώστε να παραμείνει το καθεστώς της ανομίας γι’ αυτούς! Από μια άποψη το νούμερο αυτό αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας, αφού οι πολίτες εμφανίζονται απρόθυμοι να χάψουν τα σερβιρίσματα.

Παράδειγμα δεύτερο: Το ποσοστό αναξιοπιστίας των δημοσιογράφων χτυπάει ένα σοκαριστικό 94,5%! Νοιάζεται κανείς; Για παράδειγμα οι επιτελείς των εντύπων του ΔΟΛ για να καθησυχάσουν τους εργαζόμενους και να τους πείσουν να υπογράψουν νέες συμβάσεις εργασίας, απεμπολώντας τα κεκτημένα δικαιώματά τους, είπαν: «Μην ανησυχείτε, έχει λεφτά ο Μαρινάκης»! Έτσι είναι οι εκδότες σήμερα στην Ελλάδα; Αρκεί να έχουν λεφτά για πέταμα, ή επί το ακριβέστερο για να κάνουν πρωθυπουργό τον Κυριάκο και να γλιτώσουν τη χασούρα από τις εκπνέουσες εφημερίδες. Το αν έχει μεράκι ή κουλτούρα εκδότη, είναι δευτερεύον ζήτημα; Έτσι είναι και οι δημοσιογράφοι; Πηδάει ο γάιδαρος αν διατάξει ο εκδότης;

Παράδειγμα τρίτο: Η έλλειψη εμπιστοσύνης στους συνδικαλιστές φτάνει το 95,5%!Λογικό αν κρίνουμε από το έργο των συνδικαλιστών που εξασφαλίζουν την αιωνιότητά τους από τον περιορισμό της αντιπροσώπευσης στα σωματεία, τις ομοσπονδίες και τη ΓΣΕΕ. Αλήθεια ξέρετε πόσες θητείες στη θέση του προέδρου της Γενικής Συνομοσπονδίας έχει συμπληρώσει ο περιβόητος και αόρατος Παναγόπουλος; Πέντε, δέκα χρόνια συνολικά και θα κάτσει όσο θέλει, αφού τα πάντα είναι υπόθεση καρεκλοκένταυρων που ανταλλάσσουν ωφελήματα!

Παράδειγμα τέταρτο: Το έλλειμμα εμπιστοσύνης στους δικαστές ανέρχεται στο 73,5%. Για έναν θεσμό, που δεν εκλέγεται απ’ ευθείας από το λαό, έναν θεσμό πυλώνα της δημοκρατίας, το ποσοστό αυτό είναι τρομακτικό. Η εικόνα που έχει η κοινωνία είναι ότι οι πολίτες δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στη Δικαιοσύνη. Βλέπει τους δικαστές να νοιάζονται μόνο, ή κυρίως για τα κεκτημένα συμφέροντά τους, εκδίδοντας αποφάσεις με πολιτικά και οικονομικά κριτήρια. Έτσι, το ποσοστό είναι ερμηνεύσιμο. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει εμφανής προσπάθεια από τους δικαστές να ανακτήσουν την αξιοπιστία τους.

Παράδειγμα πέμπτο: Σε ότι αφορά τους πολιτικούς, το έλλειμμα εμπιστοσύνης φτάνει στο 92%. Σίγουρα τεράστιο ποσοστό. Με ειδήσεις, όπως εκείνη για τον γραμματέα της ΝΔ Λευτέρη Αυγενάκη που συνομιλούσε και έκανε νταραβέρια με ποινικούς, πάλι καλά. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την είδηση ότι η Μαρέβα Μητσοτάκη είχε τοποθετήσει πλούτο δικό της ή πελατών της σε φορολογικά καταφύγια. Όμως δεν ήταν μόνον αυτά, αφού στην περίοδο της φαυλότητας και της κλεπτοκρατίας που έφεραν τη χρεοκοπία, οι κλεψιές και από πολιτικούς ήταν τερατώδεις. Αποδείχθηκε από τα σκάνδαλα των εξοπλιστικών και τα λαδώματα της SIEMENS, χωρίς ουσιαστικά, πλην Τζοχατζόπουλου, να πληρώσει για τα αδικήματά κανείς. Έξυπνη κίνηση του συστήματος εξουσίας να δώσει έναν για να καθαρίσουν οι άλλοι. Πλην όμως είναι νωπές οι μνήμες των πολιτών.

Αισιοδοξία!

Και ολοκληρώνουμε με το μοναδικό αισιόδοξο θετικό νούμερο της έρευνας. Στο ερώτημα αν αισθάνεστε αισιόδοξοι για το μέλλον της χώρας το 50,5% απάντησε ότι αισθάνεται αισιοδοξία, έναντι 46% που δήλωσε απαισιόδοξο. Είναι η πρώτη φορά μετά τη χρεοκοπία του 2010 που η πλειονότητα της κοινωνίας ανασαίνει. Και αυτό, σε ότι αφορά τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αποκαλύπτει έλλειμμα επαφής με τον σφυγμό της κοινωνίας. Εκτός αν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης στριμωχτούν για να διεκδικήσουν μέρος του 46%, αφήνοντας το 50,5 % ελεύθερο για τον Αλέξη Τσίπρα.

Αυτό δείχνει ότι το αίτημα για έξοδο από τις πολιτικές και τα κόμματα που οδήγησαν στο Μνημόνιο, είναι σταθερά πλειοψηφικό. Έτσι εξηγείται και το δημοσκοπικό ταβάνι της ΝΔ που χωρίς αναγωγή κυμαίνεται στο 21%. Πλην, όμως, όπως λέει και ο λαός, στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα! Ακούει κανείς;


πηγη

Συνδεθείτε στη σελίδα μας στο Facebook

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!

Η οργή των Ιρανών εκδηλώνεται σε μια στιγμή που η οικονομία πηγαίνει καλύτερα

Πολλοί αποδίδουν τις διαδηλώσεις στο Ιράν στην κακή οικονομική κατάσταση της χώρας. Συμμερίζομαι μόνο εν μέρει αυτή την υπόθεση. Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παράδοξο, γιατί η οικονομική κατάσταση δείχνει να βελτιώνεται από τότε που ανέλαβε την εξουσία ο Ροχανί, το 2013.

του Τιερί Κοβίλ (*)

Πριν από την άρση των κυρώσεων τον Ιανουάριο του 2016, το Ιράν μπορούσε να εξάγει μόνο το 50% του πετρελαίου του. Το πετρέλαιο όμως αντιπροσωπεύει το ήμισυ των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού της χώρας. Με άλλα λόγια, το Ιράν στερούνταν το ένα τέταρτο των εσόδων του προϋπολογισμού του.

Μετά τη συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα, το Ιράν μπορεί να εξάγει το πετρέλαιό του. Κι έτσι πέρασε από μια ύφεση 6% το 2012 σε μια ανάπτυξη 6% το 2016. Το 2017, η ανάπτυξη έφτασε το 4%. Όσο για τον πληθωρισμό, μειώθηκε από 50% το 2013 σε 10% σήμερα. Η αγοραστική δύναμη των Ιρανών λοιπόν αποκαθίσταται.

Είναι αλήθεια ότι αυτό δεν μεταφράζεται αυτομάτως σε θέσεις εργασίας, αφού η ανεργία φτάνει σήμερα το 15%. Κάθε χρόνο, όμως, 800.000 άνθρωποι φτάνουν στην αγορά εργασίας. Και τουλάχιστον οι μισοί από αυτούς έχουν πτυχίο ή μεταπτυχιακό. Για να εξασφαλιστεί όμως η απασχόληση των νέων, πρέπει ο ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης να είναι τουλάχιστον 6%.

Το Ιράν κατέχει την τρίτη θέση στον κόσμο από την άποψη του αριθμού των μηχανικών που παίρνουν πτυχίο κάθε χρόνο. Οι φοιτητές αποτελούν πάνω από το 5% του πληθυσμού. Μια γυναίκα στις δύο σπουδάζει. Είναι αλήθεια βέβαια ότι παρά τις σπουδές τους και τα πτυχία τους, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν διακρίσεις σε επαγγελματικό επίπεδο.

Η οργή των Ιρανών εκδηλώνεται λοιπόν σε μια στιγμή που η οικονομία πηγαίνει καλύτερα. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Οι Ιρανοί είχαν κάνει μεγάλη υπομονή στα χρόνια των κυρώσεων. Οι προσδοκίες ήταν λοιπόν πολύ μεγάλες για την εποχή που θα ακολουθούσε την άρση τους. Η γενική πεποίθηση ήταν πως όλα τα προβλήματα θα λύνονταν. Οκτώ μήνες όμως μετά την επανεκλογή του Ροχανί, οι Ιρανοί έχουν την αίσθηση ότι τίποτα δεν άλλαξε. Αντίθετα βέβαια με τον προκάτοχό του, τον Αχμαντινεζάντ, ο Ροχανί δεν τυπώνει χρήμα, αλλά προσπαθεί να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα.

Μεγάλη είναι και η δυσπιστία των Ιρανών για τους θεσμούς τους. Η διαφθορά είναι άλλωστε πολύ διαδεδομένη. Όταν λοιπόν τους λένε ότι θα αυξηθεί η τιμή της βενζίνης κατά 50% ώστε να αυξηθούν τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού και να δημιουργηθούν νέες οικονομικές δραστηριότητες, άρα και νέες θέσεις εργασίας, δεν το πιστεύουν. Η κυβέρνηση προσπαθεί να υιοθετήσει μια σώφρονα οικονομική πολιτική την ώρα που η δυσπιστία της κοινής γνώμης είναι στο αποκορύφωμά της.

Στην αύξηση της δυσπιστίας συνέβαλε και η κατάρρευση των παράνομων ισλαμικών ψευδο-τραπεζών. Εκατομμύρια Ιρανοί έχασαν μεγάλο μέρος των αποταμιεύσεών τους. Το επεισόδιο αυτό ενίσχυσε έτσι την αίσθηση ότι υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, ότι το σύστημα ευνοεί δηλαδή μια μικρή μειοψηφία, τους διευθυντές των τραπεζών, που έφυγαν με τα ταμεία γεμάτα εις βάρος των καταθετών οι οποίοι ζητούν να αποδοθεί δικαιοσύνη.

* Ο Τιερί Κοβίλ είναι ερευνητής στο Ινστιτούτο διεθνών και στρατηγικών σχέσεων (Iris) της Γαλλίας και ειδικός για το Ιράν

Πηγή: Liberation – ΑΠΕ – ΜΠΕ

Συνδεθείτε στη σελίδα μας στο Facebook

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!

Άγριο ξύλο για τον Σταυρό στο Κιάτο - Mπουνιές, κλωτσιές κι επέμβαση αστυνομικών (Video)

Κακός χαμός στο Κιάτο, όπου οι κολυμβητές έπαιξαν ξύλο για τον... Σταυρό.

Ο Ιερέας έριξε στο νερό τον σταυρό, αλλά ουδείς μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε. Ένας άντρας πήρε από έναν κολυμβητή τον σταυρό Στον αγιασμό των υδάτων και τότε έγινε το έλα να δεις.

Έπεσαν μπουνιές και κλωτσιές και χρειάστηκε η επέμβαση των αστυνομικών και λιμενικών για να ηρεμήσουν τα πνεύματα.







πηγη

Συνδεθείτε στη σελίδα μας στο Facebook

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!